سندرم پیریفورمیس وضعیتی است که زمانی رخ می دهد که عضله پیریفورمیس که در ناحیه باسن قرار دارد، عصب سیاتیک را فشرده می کند. این می تواند منجر به درد عصب سیاتیک، سوزن سوزن شدن و بی حسی در باسن و پایین ساق شود. عضله پیریفورمیس وظیفه چرخش لگن و تثبیت لگن را بر عهده دارد. هنگامی که سفت یا ملتهب می شود، می تواند به عصب سیاتیک فشار وارد کند و علائم ذکر شده را ایجاد کند.
این عارضه در زنان و افرادی که در فعالیت هایی که شامل حرکات مکرر لگن هستند، مانند دویدن یا دوچرخه سواری، شایع تر است.
تشخیص سندرم پیریفورمیس معمولاً شامل معاینه فیزیکی و آزمایشات تصویربرداری است. در طول معاینه فیزیکی، یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی دامنه حرکتی، قدرت عضلانی و رفلکس های بیمار را ارزیابی می کند. آنها همچنین ممکن است مانورهای خاصی را برای بازتولید علائم بیمار انجام دهند.
آزمایشات تصویربرداری، مانند ام آر آی یا سونوگرافی، ممکن است برای تایید تشخیص و رد سایر شرایطی که ممکن است باعث علائم مشابه شوند، استفاده شود. الکترومیوگرافی (EMG) و مطالعات هدایت عصبی نیز ممکن است برای ارزیابی عملکرد عصب و تعیین اینکه آیا عصب سیاتیک تحت فشار است یا خیر استفاده شود.
توجه به این نکته ضروری است که تشخیص سندرم پیریفورمیس ممکن است دشوار باشد و ممکن است با شرایط دیگر مانند فتق دیسک یا سیاتیک اشتباه گرفته شود. بنابراین، برای بیماران مهم است که در صورت تجربه درد مداوم باسن یا پا، به دنبال مراقبت های پزشکی باشند.
دلایل و عوامل خطر
چندین عامل خطر وجود دارد که می تواند احتمال ابتلا به سندرم پیریفورمیس را افزایش دهد. یکی از عوامل خطر اصلی استفاده بیش از حد یا آسیب فشار مکرر است که می تواند در اثر فعالیت هایی مانند دویدن، دوچرخه سواری یا نشستن برای مدت طولانی رخ دهد. سایر عوامل خطر عبارتند از:
تغییرات آناتومیکی: برخی از افراد ممکن است عضله پیریفورمیس داشته باشند که نزدیکتر به عصب سیاتیک قرار دارد، که خطر فشرده شدن را افزایش می دهد.
تروما: افتادن یا آسیب های دیگر به باسن می تواند باعث التهاب و تورم در عضله پیریفورمیس شود و منجر به فشرده شدن عصب سیاتیک شود.
وضعیت نامناسب: نشستن با وضعیت نامناسب می تواند به عضله پیریفورمیس فشار وارد کند و خطر فشردگی را افزایش دهد.
عدم تعادل عضلانی: ضعف یا سفت شدن سایر عضلات در ناحیه لگن و باسن می تواند منجر به افزایش فشار بر روی عضله پیریفورمیس شود.
سن: با افزایش سن، عضلات و مفاصل ما کمتر انعطاف پذیر می شوند و بیشتر مستعد آسیب می شوند.
ژنتیک: برخی افراد ممکن است به دلیل عوامل ژنتیکی مستعد ابتلا به سندرم پیریفورمیس باشند.
توجه به این نکته ضروری است که همه افرادی که این عوامل خطر را دارند به سندرم پیریفورمیس مبتلا نمی شوند و برخی افراد ممکن است بدون هیچ عامل خطر شناخته شده ای به این بیماری مبتلا شوند.
روشهای درمان سندرم پیریفورمیس
استراحت و اصلاح فعالیت: اجتناب از فعالیت هایی که علائم را تشدید می کنند و استراحت از فعالیت بدنی می تواند به کاهش التهاب و بهبودی کمک کند.
فیزیوتراپی: فیزیوتراپیست می تواند تمریناتی را برای کشش و تقویت عضلات ناحیه لگن و باسن به شما آموزش دهد. این می تواند به کاهش درد و جلوگیری از اپیزودهای بعدی سندرم پیریفورمیس کمک کند.
ماساژ درمانی: ماساژ درمانی می تواند به شل شدن عضلات سفت و بهبود گردش خون در ناحیه آسیب دیده کمک کند. این می تواند به کاهش درد و بهبودی کمک کند.
گرما یا یخ درمانی: استفاده از گرما یا یخ در ناحیه آسیب دیده می تواند به کاهش التهاب و کاهش درد کمک کند.
داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs): داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی بدون نسخه مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن می توانند به کاهش درد و التهاب کمک کنند.
تزریق استروئید: در برخی موارد، تزریق استروئید ممکن است برای کاهش التهاب و کاهش درد توصیه شود.
جراحی : در شرایطی که روشهای غیرجرای نتوانند کمکی به بهبود شرایط بیمار بکنند و علائم را تسکین دهند ، جراحی به عنوان آخرین گزینه درمانی توصیه می شود.
توجه به این نکته مهم است که اثربخشی این درمان ها ممکن است بسته به شدت بیماری و عوامل فردی متفاوت باشد. همیشه بهتر است برای تشخیص و برنامه درمانی مناسب با یک متخصص مشورت کنید.
مدت زمانی که طول می کشد تا علائم با درمان بهبود یابد می تواند بسته به شدت بیماری و اثربخشی برنامه درمانی متفاوت باشد. برخی از افراد ممکن است طی چند روز یا چند هفته پس از شروع درمان، از علائم تسکین پیدا کنند، در حالی که برخی دیگر ممکن است چندین ماه طول بکشد تا بهبود را مشاهده کنند.
فیزیوتراپی در درمان سندرم پیریفورمیس
فیزیوتراپی که توسط متخصصان ما در مرکز فیزیوتراپی در ظفر ارائه می شود ، یکی از روشهای اصلی و موثر در درمان سندرم پیریفورمیس است. فیزیوتراپیست‌ها با استفاده از ترکیبی از تکنیک ها و تمرینات، به کاهش درد، بهبود تحرک و عملکرد و جلوگیری از عود مجدد این سندرم کمک می‌کنند.
اهداف اصلی فیزیوتراپی در درمان سندرم پیریفورمیس:
- کاهش درد و التهاب: با استفاده از روش‌هایی مانند یخ‌درمانی، گرما درمانی، اولتراسوند و تحریک الکتریکی، فیزیوتراپیست‌ها به کاهش درد و التهاب در ناحیه آسیب‌دیده کمک می‌کنند.
- افزایش دامنه حرکتی: تمرینات کششی و موبایلیزاسیون مفصل، به بهبود انعطاف‌پذیری عضلات و مفاصل اطراف لگن کمک کرده و دامنه حرکتی را افزایش می‌دهند.
- تقویت عضلات: تمرینات تقویتی عضلات اطراف لگن، به ویژه عضلات گلوتئال، به ایجاد تعادل عضلانی و کاهش فشار روی عضله پیریفورمیس کمک می‌کنند.
- آموزش تکنیک های خودمدیریتی: فیزیوتراپیست‌ها به بیماران آموزش می‌دهند که چگونه از تکنیک هایی مانند ماساژ، تمرینات کششی و حرکات اصلاحی در منزل استفاده کنند تا به بهبودی خود کمک کنند.
روشهای فیزیوتراپی در درمان سندرم پیریفورمیس:
- ماساژ بافت نرم: ماساژ عمیق بافت نرم به شل شدن عضله پیریفورمیس و کاهش گرفتگی کمک می‌کند.
- موبایلیزاسیون مفصل: فیزیوتراپیست‌ها با استفاده از تکنیک‌های دستی، مفاصل اطراف لگن را حرکت می‌دهند تا دامنه حرکتی را افزایش دهند.
- تمرینات کششی: تمرینات کششی خاص برای عضله پیریفورمیس و عضلات اطراف لگن، به افزایش انعطاف‌پذیری و کاهش سفتی کمک می‌کنند.
- تمرینات تقویتی: تمرینات تقویتی عضلات گلوتئال، عضلات هسته و عضلات ران، به تقویت عضلات اطراف لگن و بهبود ثبات کمک می‌کنند.
- درمان‌های فیزیکی: روش‌هایی مانند اولتراسوند، تحریک الکتریکی و لیزر درمانی، می‌توانند به کاهش التهاب و تسکین درد کمک کنند.
- آموزش ارگونومی: فیزیوتراپیست‌ها به بیماران آموزش می‌دهند که چگونه در فعالیت‌های روزانه خود از وضعیت صحیح بدن استفاده کنند تا از فشار روی عضله پیریفورمیس جلوگیری کنند.
بیشتر بخوانید :
کلمات مرتبط :
فیزیوتراپی در شریعتی – کایروپراکتیک در شریعتی – کلینیک ماساژ در شمال تهران – متخصص فیزیوتراپی کمر در تهران – بهترین دکتر فیزیوتراپی در تهران
