سندرم دکرون، یک عارضه شایع است که اغلب در نتیجه استفاده مکرر و بیش از حد از مچ دست ایجاد می‌شود. این عارضه با التهاب تاندون‌ها و غلاف‌های اطراف آن‌ها در ناحیه مچ دست مشخص می‌شود. به طور خاص، تاندون‌هایی که انگشت شست را به حرکت در می‌آورند، تحت تأثیر این التهاب قرار می‌گیرند. درد مچ دست و اختلال عملکرد آن نیز از علائم شایع سندرم دکرون است.
پزشک برای تشخیص سندرم دکرون، ابتدا سابقه پزشکی بیمار را بررسی می‌کند و در مورد علائم و فعالیت‌های روزانه او سوال می‌پرسد. سپس، پزشک با معاینه فیزیکی مچ دست، به تشخیص سندرم دکرون می‌پردازد. در طول معاینه فیزیکی، پزشک ممکن است از بیمار بخواهد مچ دست خود را حرکت دهد یا مقاومت کند تا محل دقیق درد و شدت آن را مشخص کند.
در برخی موارد، ممکن است برای تأیید تشخیص، از آزمایش‌های تصویربرداری مانند سونوگرافی یا MRI استفاده شود. این آزمایش‌ها می‌توانند به پزشک کمک کنند تا التهاب تاندون‌ها و غلاف‌های آن‌ها را به طور دقیق مشاهده کند.
در این مقاله، قصد داریم به طور کامل به سندرم دکرون بپردازیم. از علل و علائم گرفته تا تشخیص و درمان، تمامی جوانب این عارضه را بررسی خواهیم کرد.
علل سندرم دکرون
علت اصلی ، حرکات تکراری و مکرر مچ دست است که باعث تحریک و التهاب تاندون‌ها و غلاف‌های آن‌ها می‌شود. برخی از فعالیت‌هایی که می‌توانند خطر ابتلا به سندرم دکرون را افزایش دهند عبارتند از:
کارهای تکراری: افرادی که شغل‌هایی با حرکات تکراری مچ دست دارند مانند تایپیست‌ها، نجاران، قصاب‌ها و آشپزها بیشتر در معرض خطر هستند.
ورزش‌های راکتی: ورزش‌هایی مانند تنیس، بدمینتون و اسکواش که نیاز به حرکات مکرر مچ دست دارند می‌توانند باعث ایجاد این عارضه شوند.
فعالیت‌های دستی: کارهایی مانند باغبانی، خیاطی و نقاشی که نیاز به استفاده مداوم از دست دارند نیز می‌توانند خطر ابتلا به سندرم دکرون را افزایش دهند.
بارداری: در دوران بارداری، تغییرات هورمونی می‌تواند باعث شل شدن مفاصل و افزایش خطر ابتلا به سندرم دکرون شود.
آرتروز: آرتروز مچ دست می‌تواند باعث ایجاد التهاب و تحریک تاندون‌ها شود و خطر ابتلا به سندرم دکرون را افزایش دهد.
علائم سندرم دکرون
علائم به تدریج و به مرور زمان بروز می‌کنند. شایع‌ترین علائم این عارضه عبارتند از:
- درد: درد در ناحیه مچ دست، به ویژه در قاعده انگشت شست، شایع‌ترین علامت سندرم دکرون است. این درد ممکن است با انجام فعالیت‌هایی که نیاز به حرکت مچ دست دارند تشدید شود.
- تورم: تورم و التهاب در ناحیه مچ دست، به ویژه در نزدیکی قاعده انگشت شست، ممکن است مشاهده شود.
- احساس سفتی: احساس سفتی و خشکی در مچ دست، به ویژه در صبح یا پس از استراحت طولانی مدت، ممکن است رخ دهد.
- کاهش قدرت گرفتن: کاهش قدرت گرفتن اجسام با دست مبتلا، یکی دیگر از علائم سندرم دکرون است.
- احساس درد در انگشت شست: درد ممکن است از مچ دست به سمت انگشت شست انتشار یابد.
درمان سندرم دکرون
درمان به شدت علائم و مرحله پیشرفت بیماری بستگی دارد. در مراحل اولیه، درمان‌های غیر جراحی اغلب موثر هستند. این درمان‌ها شامل موارد زیر می‌شود:
- استراحت: استراحت دادن به مچ دست و اجتناب از فعالیت‌هایی که باعث تشدید درد می‌شوند، بسیار مهم است.
- کمپرس یخ: استفاده از کمپرس یخ چندین بار در روز می‌تواند به کاهش التهاب و درد کمک کند.
- داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAIDs): داروهایی مانند ایبوپروفن و ناپروکسن می‌توانند به کاهش درد و التهاب کمک کنند.
- بریس مچ دست: استفاده از بریس مچ دست می‌تواند به ثابت نگه داشتن مچ دست و کاهش فشار روی تاندون‌ها کمک کند.
- فیزیوتراپی: فیزیوتراپی می‌تواند به تقویت عضلات مچ دست و بهبود دامنه حرکتی کمک کند.
- تزریق کورتیکواستروئید: تزریق کورتیکواستروئید به داخل غلاف تاندون می‌تواند به کاهش التهاب و درد کمک کند.
در صورتی که درمان‌های غیر جراحی موثر نباشند، ممکن است به جراحی نیاز باشد. در جراحی، پزشک غلاف تاندون را باز می‌کند تا فشار روی تاندون‌ها کاهش یابد. در صورت نیاز به جراحی فیزیوتراپی دست برای بازیابی قدرت و تحرک دست ها از اهمیت زیادی برخوردار است.
روشهای پیشگیری
برای پیشگیری از سندرم دکرون، می‌توانید اقدامات زیر را انجام دهید:
- استراحت دادن به مچ دست: در حین انجام فعالیت‌های تکراری، به طور مرتب به مچ دست خود استراحت دهید.
- گرم کردن قبل از فعالیت: قبل از انجام هرگونه فعالیت، مچ دست خود را گرم کنید.
- تقویت عضلات مچ دست: انجام تمرینات تقویتی برای عضلات مچ دست می‌تواند به کاهش خطر ابتلا به سندرم دکرون کمک کند.
- استفاده از ابزارهای ارگونومیک: در هنگام کار، از ابزارهای ارگونومیک استفاده کنید تا فشار روی مچ دست کاهش یابد.
- اجتناب از حرکات تکراری: تا حد امکان از انجام حرکات تکراری مچ دست خودداری کنید.
