سندرم تونل کارپال

سندرم تونل کارپال (CTS) یک بیماری شایع است که بر اعصاب دست و مچ دست تأثیر می گذارد. زمانی رخ می‌دهد که عصب میانی که از ساعد به سمت دست کشیده می‌شود، در تونل کارپال فشرده یا تحت فشار قرار می‌گیرد. این گذرگاه باریک در سمت کف مچ قرار دارد و حاوی تاندون‌ها و رباط‌هایی است که انگشتان و شست را خم می‌کنند.

فیزیوتراپی موثرترین روش درمان غیرجراحی این عارضه توسط متخصصان با تجربه ما در مرکز فیزیوتراپی در شریعتی ارائه می شود.

علائم سندرم تونل کارپال

فشرده شدن عصب مدیان می تواند علائم مختلفی ایجاد کند، از جمله:

بی حسی و سوزن سوزن شدن: این شایع ترین علامت CTS است و به طور معمول شست، انگشت اشاره، انگشت میانی و نیمی از انگشت حلقه را درگیر می کند. بی حسی و سوزن سوزن شدن ممکن است مانند یک احساس سوزن سوزن شدن گهگاهی باشد یا ممکن است ثابت باشد.

ضعف: CTS همچنین می تواند باعث ضعف در دست و مشکل در گرفتن اشیا شود. این به این دلیل است که عصب میانی برخی از ماهیچه هایی را که انگشتان و شست را حرکت می دهند کنترل می کند.

درد: درد مچ دست همیشه از علائم CTS نیست، اما ممکن است در برخی افراد رخ دهد. درد ممکن است مبهم یا تیز باشد و ممکن است به بالای ساعد یا داخل شانه منتشر شود.

دلایل و عوامل خطر

سندرم تونل کارپال می‌تواند توسط عوامل مختلفی ایجاد شود، از جمله:

حرکات مکرر دست و مچ دست: این شایع ترین علت CTS است. فعالیت‌های تکراری که شامل خم کردن یا خم کردن مچ دست است، مانند تایپ کردن، استفاده از موس کامپیوتر، بازی‌های ویدیویی یا نواختن آلات موسیقی، می‌تواند بر عصب میانی فشار وارد کند و به CTS کمک کند.

آسیب های مچ دست: آسیب های مچ دست، مانند شکستگی یا رگ به رگ شدن نیز می تواند خطر ابتلا به CTS را افزایش دهد. این آسیب‌ها می‌توانند به رباط‌ها و تاندون‌های مچ دست آسیب بزنند که می‌تواند عبور عصب میانی را از تونل کارپال دشوارتر کند.

شرایط پزشکی: برخی شرایط پزشکی مانند دیابت، آرتریت روماتوئید و چاقی نیز می توانند خطر ابتلا به CTS را افزایش دهند. این شرایط می تواند باعث تورم در دست ها و مچ دست شود که می تواند به عصب مدیان فشار وارد کند.

جنسیت: زنان بیشتر از مردان در معرض ابتلا به CTS هستند. تصور می شود که این به دلیل عواملی مانند بارداری و یائسگی است که می تواند باعث احتباس مایع در دست و مچ شود.

اگر علائم CTS را تجربه می کنید، مهم است که برای تشخیص و درمان به پزشک یا متخصص فیزیوتراپی مراجعه کنید. تشخیص و درمان به موقع می تواند به جلوگیری از بدتر شدن وضعیت کمک کند و شانس بهبودی کامل شما را افزایش دهد.

درمان سندرم تونل کارپال

درمان CTS ممکن است شامل موارد زیر باشد:

درمان‌های غیرجراحی: این درمان‌ها اغلب برای CTS خفیف تا متوسط مؤثر هستند و ممکن است شامل موارد زیر باشند:

آتل مچ دست: استفاده از آتل در شب یا در روز می تواند به نگه داشتن مچ دست در وضعیت خنثی و کاهش فشار روی عصب میانی کمک کند.

فیزیوتراپی: فیزیوتراپی مچ دست موثرترین روش درمان غیرجراحی است که در کلینیک فیزیوتراپی آیتن در شریعتی تهران ارائه می شود.

تزریق کورتیزون: تزریق کورتیزون می تواند التهاب اطراف عصب مدیان را کاهش دهد و علائم را به طور موقت تسکین دهد.

تغییرات سبک زندگی: اجتناب از فعالیت‌هایی که علائم CTS را تشدید می‌کنند، مانند حرکات مکرر دست و مچ، و کاهش وزن در صورت اضافه وزن نیز می‌تواند به بهبود علائم کمک کند.

درمان‌های جراحی: ممکن است برای CTS شدید یا طولانی‌مدت که به درمان‌های غیرجراحی پاسخ نمی‌دهد، جراحی توصیه شود. رایج ترین روش جراحی برای CTS آزادسازی تونل کارپال است که شامل برش رباط عرضی کارپ برای کاهش فشار روی عصب مدیان است.

با تشخیص زودهنگام و درمان مناسب، اکثر افراد مبتلا به سندرم تونل کارپال می توانند انتظار بهبود قابل توجهی داشته باشند. با این حال، مهم است که توجه داشته باشید که CTS گاهی اوقات می تواند عود کند، به خصوص اگر به فعالیت هایی ادامه دهید که به دست ها و مچ دست شما فشار وارد می کند.

فیزیوتراپی برای درمان سندرم تونل کارپال

فیزیوتراپی یک گزینه درمانی ارزشمند برای سندرم تونل کارپال (CTS) است، فیزیوتراپی یکی از موثرترین درمان‌های غیرجراحی برای CTS است و اغلب می‌تواند به تسکین علائم و بهبود عملکرد کمک کند.

فیزیوتراپیست ها معمولاً از ترکیبی از استراتژی ها برای رفع علائم CTS و بازگرداندن عملکرد طبیعی استفاده می کنند. اینها ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• تمرینات کششی: تمرینات کششی خاص می تواند به کاهش فشار روی عصب میانی و بهبود تحرک در مچ دست و دست کمک کند. این تمرینات ممکن است خم شدن، اکستنشن، ابداکشن و اداکشن مچ دست و انگشتان را هدف قرار دهند.
• تمرینات تقویتی: تمرینات تقویتی به ساخت ماهیچه های ساعد و دست کمک می کند، که می تواند به حمایت از مچ دست و کاهش استرس روی عصب میانی کمک کند. این تمرینات ممکن است بر روی عضلات باز کننده، خم کننده ها و ماهیچه های درونی دست و ساعد متمرکز شوند.
• ارگونومی مناسب دست: فیزیوتراپیست ها می توانند به بیماران در مورد ارگونومی مناسب دست آموزش دهند تا از فشرده شدن بیشتر عصب میانی جلوگیری شود. این ممکن است شامل نکاتی در مورد وضعیت بدن، موقعیت مچ دست و استفاده مناسب از تجهیزات باشد.
• سرما و گرما درمانی: سرما یا گرما درمانی را می توان برای مدیریت درد و التهاب مرتبط با CTS استفاده کرد. سرما درمانی ممکن است به شکل کمپرس یخ یا کمپرس سرد اعمال شود، در حالی که گرما درمانی ممکن است با استفاده از بسته های حرارتی، حمام های گرم یا درمان اولتراسوند انجام شود.
• آموزش عملکردی: با بهبود علائم، فیزیوتراپیست ها ممکن است تمرینات تمرینی عملکردی را برای کمک به بیماران برای بازیابی توانایی خود در انجام کارهای روزمره مانند نوشتن، تایپ کردن و استفاده از ابزار معرفی کنند.

مزایای فیزیوتراپی

فیزیوتراپی می تواند طیف وسیعی از مزایای را برای افراد مبتلا به CTS فراهم کند، از جمله:

تسکین درد، بی حسی و سوزن سوزن شدن: تمرینات کششی و تقویتی موثر می تواند به کاهش فشار روی عصب میانی و تسکین این علائم ناخوشایند کمک کند.

بهبود عملکرد دست و مچ: تمرینات تقویتی می تواند به بازیابی قدرت عضلانی و بهبود مهارت کمک کند و به عملکرد بهتر دست و قدرت گرفتن کمک کند.

کاهش خطر عود: ارگونومی مناسب دست و تمرینات عملکردی می تواند به کاهش احتمال عود CTS کمک کند.

پیشگیری از آسیب بیشتر به عصب مدیان: مداخله زودهنگام با فیزیوتراپی می تواند به جلوگیری از فشرده شدن بیشتر عصب مدیان و آسیب احتمالی عصب کمک کند.