سندرم آرنج تنیس بازان، که با نام های اپی کندیلیت جانبی و تنیس البو نیز شناخته می شود، یک بیماری شایع است که باعث ایجاد درد در قسمت خارجی آرنج می شود. علیرغم نامش، به طور انحصاری روی تنیس بازان تأثیر نمی گذارد. این بیماری می تواند هر فردی را که حرکات مکرر بازو را انجام می دهد، به ویژه حرکاتی که شامل اکستنشن مچ و سوپیناسیون (چرخش کف دست به سمت بالا) است، درگیر کند.
سندرم آرنج تنیس بازان یک آسیب ناشی از استفاده بیش از حد تاندون هایی است که ماهیچه های ساعد را به قسمت بیرونی آرنج متصل می کنند. به طور خاص، تاندون های ماهیچه‌ای که مسئول باز کردن مچ دست و انگشتان هستند، عمدتاً عضله اکستانسور کارپی رادیالیس برویس (ECRB) را درگیر می‌کند. انقباضات مکرر این ماهیچه ها می تواند منجر به پارگی میکروسکوپی و التهاب در تاندون شود که در آن به اپی کندیل جانبی، برجستگی استخوانی در قسمت خارجی آرنج وارد می شود. این التهاب و آسیب باعث ایجاد درد و حساسیت در قسمت خارجی آرنج می شود.
تشخیص سندرم آرنج تنیس بازان معمولا بر اساس معاینه فیزیکی و توصیف بیمار از علائم آن است. پزشک معمولا:
بررسی تاریخچه پزشکی: پزشک در مورد علائم، فعالیت ها و هرگونه آسیب قبلی از بیمار سوال می کند.
انجام معاینه فیزیکی: پزشک آرنج را لمس می کند تا ناحیه حساس به لمس را شناسایی کند و دامنه حرکت را ارزیابی کند. تست‌های خاصی مانند تست کوزن (کشش مچ دست مقاوم) و تست میل (خم شدن غیرفعال مچ با اکستنشن مقاوم)، ممکن است برای بازتولید درد و تایید تشخیص انجام شود.
مطالعات تصویربرداری: در بیشتر موارد، مطالعات تصویربرداری برای تشخیص آرنج تنیس بازان ضروری نیست. با این حال، اگر تشخیص نامشخص باشد یا اگر پزشک مشکوک به سایر شرایط باشد، ممکن است مطالعات تصویربرداری مانند اشعه ایکس یا MRI تجویز شود. اشعه ایکس می تواند سایر علل درد آرنج مانند آرتریت یا شکستگی را رد کند. MRI می‌تواند تصاویر دقیق‌تری از بافت‌های نرم ارائه دهد و به شناسایی پارگی‌های تاندون یا سایر ناهنجاری‌ها کمک کند.
دلایل سندرم آرنج تنیس بازان
در حالی که نام ارتباط با تنیس را نشان می دهد، این وضعیت بیشتر به فعالیت های دیگری مربوط می شود که شامل حرکات مکرر مچ دست و استفاده بیش از حد است. این موارد عبارتند از:
فعالیت های تکراری: هر فعالیتی که شامل باز کردن مکرر مچ دست و سوپیناسیون باشد، می تواند به خطر سندرم آرنج تنیس بازان کمک کند. این شامل فعالیت هایی مانند نقاشی، نجاری، باغبانی، تایپ کردن، استفاده از ابزارهای دستی (مخصوصاً پیچ گوشتی و چکش) و حتی برخی حرکات هنگام پخت و پز است.
ورزش: در حالی که تنیس یک مقصر شناخته شده است، ورزش های دیگری که شامل حرکات مکرر بازو هستند، مانند بدمینتون، اسکواش، و حتی وزنه برداری نیز می توانند منجر به تنیس البو شوند.
عوامل شغلی: مشاغل خاصی که نیاز به حرکات مکرر دست و مچ دارند، مانند کار در خط مونتاژ، ساخت و ساز و لوله کشی، خطر ابتلا به سندرم آرنج تنیس بازان را افزایش می دهند.
سن: در حالی که تنیس البو می تواند در هر سنی رخ دهد، بیشتر در سنین 30 تا 50 سالگی دیده می شود. این ممکن است به دلیل تغییرات مربوط به سن در کشش و قدرت تاندون باشد.
تکنیک ضعیف: در ورزش، تکنیک نادرست می تواند فشار بیش از حد به تاندون های آرنج وارد کند و خطر آسیب را افزایش دهد. به عنوان مثال، در تنیس، یک ضربه بک هند که با آرنج پیشرو انجام می شود، می تواند اپیکوندیل جانبی را تحت فشار قرار دهد.
عضلات ضعیف: عضلات ضعیف ساعد می توانند تاندون ها را مستعد آسیب دیدگی کنند. اگر عضلات به اندازه کافی قوی نباشند تا بار کار را تحمل کنند، تاندون ها بیشترین فشار را تحمل می کنند.
ضربه مستقیم: در حالی که کمتر شایع است، ضربه مستقیم به خارج از آرنج گاهی اوقات می تواند باعث ایجاد سندرم آرنج تنیس بازان شود.
علائم سندرم آرنج تنیس بازان
علامت اولیه آرنج تنیس بازان درد در قسمت بیرونی آرنج است. این درد ممکن است:
- افزایش تدریجی درد: درد اغلب خفیف شروع می شود و به تدریج در طول زمان بدتر می شود.
- درد موضعی: درد معمولا در قسمت بیرونی آرنج، نزدیک برجستگی استخوانی احساس می شود.
- درد انتشاری: درد ممکن است به پایین ساعد و گاهی حتی به بالای بازو نیز گسترش یابد.
- تشدید درد با فعالیت: درد سندرم آرنج تنیس بازان معمولاً با فعالیت هایی که شامل بازکردن و بستن مکرر مچ دست می‌شوند، مانند گرفتن، بلند کردن یا استفاده از ابزار تشدید می‌شود.
- درد در زمان استراحت: در موارد شدید، درد ممکن است حتی در زمان استراحت نیز وجود داشته باشد.
- حساسیت به لمس: در سندرم آرنج تنیس بازان ناحیه اطراف اپیکوندیل جانبی در لمس حساس خواهد بود.
- سفتی: ممکن است مقداری سفتی در مفصل آرنج نیز وجود داشته باشد، به خصوص در صبح.
- ضعف: قدرت گرفتن ممکن است کاهش یابد، و انجام برخی کارها که به قدرت مچ نیاز دارند ممکن است دشوار باشد.
درمان سندرم آرنج تنیس بازان
هدف درمان تنیس البو کاهش درد، کاهش التهاب و بهبود تاندون آسیب دیده است. گزینه های درمانی عبارتند از:
استراحت: مهم ترین درمان اولیه، استراحت دادن به بازوی آسیب دیده و اجتناب از فعالیت هایی است که درد را تشدید می کند. این ممکن است شامل اصلاح کار یا فعالیت های تفریحی باشد.
تسکین درد: مسکن های بدون نسخه، مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن می تواند به کاهش درد و التهاب کمک کند. در موارد شدیدتر، پزشک ممکن است داروهای مسکن قوی تری تجویز کند.
یخ درمانی: قرار دادن کمپرس های یخ روی ناحیه آسیب دیده به مدت 15 تا 20 دقیقه هر بار، چند بار در روز، می تواند به کاهش درد و التهاب کمک کند.
فیزیوتراپی: فیزیوتراپی که توسط متخصصان ما در مرکز فیزیوتراپی در ظفر ارائه می شود ، نقش مهمی در درمان سندرم آرنج تنیس بازان دارد. فیزیوتراپیست می تواند تمرینات خاصی را برای تقویت عضلات ساعد، بهبود انعطاف پذیری و بهبود بهبودی آموزش دهد. این تمرینات ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- کشش های بازکننده مچ دست: این کشش ها به طولانی شدن و شل شدن عضلات بازکننده ساعد کمک می کند.
- تمرینات تقویت کننده بازکننده مچ دست: این تمرینات به تقویت ماهیچه هایی که مچ را دراز می کنند کمک می کند.
- تمرینات تقویت چنگال: این تمرینات به بهبود قدرت گرفتن کمک می کند.
- تمرینات تقویتی Pronator و Supinator: این تمرینات به تقویت عضلات چرخاننده ساعد کمک می کند.
بریسینگ: پوشیدن یک بریس درست زیر آرنج می تواند به کاهش فشار روی تاندون آسیب دیده کمک کند. این بریس به توزیع نیرو از ناحیه آسیب دیده کمک می کند.
تزریق کورتیکواستروئید: در برخی موارد، پزشک ممکن است تزریق کورتیکواستروئید را در ناحیه آسیب دیده توصیه کند. کورتیکواستروئیدها داروهای ضد التهابی قدرتمندی هستند که می توانند درد را به طور موقت تسکین دهند. با این حال، تزریق های مکرر توصیه نمی شود، زیرا می توانند به مرور زمان تاندون را ضعیف کنند.
جراحی: جراحی به ندرت برای سندرم آرنج تنیس بازان ضروری است. معمولاً تنها در صورتی در نظر گرفته می شود که درمان محافظه کارانه پس از چند ماه نتواند تسکین دهد. روش جراحی شامل برداشتن بافت آسیب دیده و آزادسازی تنش روی تاندون است. فیزیوتراپی پس از جراحی نیز برای کمک به روند بهبودی ضروری است.
