درمان تنگی کانال نخاعی بسته به محل آسیب ایجاد شده ، شدت علائم و شرایط بیمار همچون سن و میزان فعالیت با روشهای مختلفی انجام می گیرد. تنگی کانال نخاعی یک وضعیت پزشکی است که در آن فضای داخل کانال نخاعی باریک می‌شود و این باریک شدن می‌تواند به نخاع و یا اعصاب اطراف آن فشار وارد کند. این بیماری معمولاً در ناحیه های گردن (مهره‌های گردنی) و کمر (مهره‌های کمری) رخ می‌دهد و بیشتر در افراد مسن دیده می‌شود.
تنگی کانال نخاعی اغلب به علت تغییرات دژنراتیو (تخریبی) ناشی از افزایش سن رخ می‌دهد. برخی از علل رایج این مشکل عبارتند از:
آرتروز: تخریب غضروف بین مهره‌ها و رشد بیش از حد استخوان‌ها می‌تواند کانال نخاعی را باریک کند.
فتق دیسک کمر و گردن: دیسک بین مهره‌ها ممکن است آسیب ببیند و به کانال نخاعی فشار بیاورد.
ضخیم شدن لیگامان‌ها: لیگامان‌های ستون فقرات ممکن است به مرور زمان ضخیم شده و فضای کانال نخاعی را کاهش دهند.
آسیب‌های ستون فقرات: آسیب‌ها یا شکستگی‌های مهره‌ها ممکن است منجر به باریک شدن کانال نخاعی شوند.
تومورها یا رشدهای غیرطبیعی: در موارد نادر، تومورهای نخاعی یا رشدهای غیرعادی می‌توانند باعث تنگی کانال شوند.
تشخیص تنگی کانال نخاعی
برای درمان این عارضه تشخیص دقیق از اهمیت زیادی برخوردار است که این فرایند معمولا موارد زیر را شامل می شود:
تاریخچه پزشکی و معاینه فیزیکی: پزشک در مورد علائم، مدت و شدت آنها و هر عاملی که آنها را بدتر یا کاهش می دهد جویا می شود. معاینه فیزیکی شامل ارزیابی رفلکس ها، قدرت عضلانی، حس، و ارزیابی وضعیت و راه رفتن است.
تست های تصویربرداری:
- اشعه ایکس: اشعه ایکس می‌تواند ناهنجاری‌های ساختاری مانند خار استخوان، شکستگی یا تغییر در راستای مهره‌ها را نشان دهد.
- تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI): MRI تصاویر دقیقی از ستون فقرات، از جمله بافت‌های نرم مانند نخاع، دیسک‌ها و رباط‌ها ارائه می‌کند. می تواند میزان باریک شدن را نشان دهد و هرگونه فشرده سازی نخاع یا ریشه های عصبی را شناسایی کند.
- توموگرافی کامپیوتری (CT) اسکن: سی تی اسکن می تواند تصاویر مقطعی از ستون فقرات را ارائه دهد و اطلاعات دقیقی در مورد ساختارهای استخوانی و هر گونه ناهنجاری که ممکن است به تنگی کمک کند ارائه دهد.
- میلوگرام: در برخی موارد، قبل از انجام سی تی اسکن یا اشعه ایکس، ماده حاجب به کانال نخاعی تزریق می شود. این می تواند به تجسم واضح تر نخاع و ریشه های عصبی کمک کند.
الکترومیوگرافی (EMG) و مطالعات هدایت عصبی: این آزمایش‌ها ممکن است برای ارزیابی فعالیت الکتریکی عضلات و اعصاب انجام شوند و به تعیین آسیب یا اختلال عملکرد عصبی کمک کنند.
درمان تنگی کانال نخاعی
رویکرد درمان تنگی کانال نخاعی به شدت علائم، تأثیر بر فعالیت های روزانه و سلامت کلی فرد بستگی دارد. هدف از درمان کاهش درد، بهبود عملکرد و افزایش کیفیت زندگی است.
گزینه های درمانی عبارتند از:
درمان های محافظه کارانه:
- داروها: داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs)، مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن، می توانند به تسکین درد و کاهش التهاب کمک کنند. در برخی موارد، شل کننده های عضلانی یا داروهای مسکن ممکن است تجویز شود.
- فیزیوتراپی: یک فیزیوتراپیست می تواند یک برنامه ورزشی سفارشی برای بهبود قدرت، انعطاف پذیری و وضعیت بدن ایجاد کند. آنها همچنین ممکن است درمان دستی، مانند حرکت ستون فقرات یا ماساژ، برای کاهش درد و بهبود تحرک ارائه دهند.
- وسایل کمکی: استفاده از وسایل کمکی، مانند بریس یا عصا، می تواند حمایت و ثبات را برای افراد مبتلا به تنگی نخاع، به ویژه در دوره های افزایش درد یا هنگام راه رفتن، فراهم کند.
- تزریق استروئید اپیدورال: تزریق کورتیکواستروئیدها به فضای اپیدورال اطراف نخاع می تواند به کاهش التهاب و تسکین موقت درد کمک کند.
مداخلات جراحی:
- لامینکتومی فشارزا: این روش جراحی شامل برداشتن بخشی از استخوان، رباط ها یا دیسک هایی است که طناب نخاعی یا ریشه های عصبی را فشرده می کنند و فضای بیشتری را در کانال نخاعی ایجاد می کنند.
- فیوژن ستون فقرات: در برخی موارد، فیوژن ستون فقرات ممکن است در کنار لامینکتومی رفع فشار برای تثبیت ستون فقرات انجام شود. این روش شامل ترکیب دو یا چند مهره با هم با استفاده از پیوند استخوان یا ایمپلنت برای محدود کردن حرکت و کاهش درد است.
- فورامینوتومی: این روش جراحی سوراخ بین مهره ای را بزرگ می کند تا فشار روی ریشه های عصبی خروجی از کانال نخاعی کاهش یابد.
- سایر تکنیک‌های جراحی: تکنیک‌های جراحی مختلف دیگری نیز وجود دارد، مانند رفع فشار فرآیند بین خاری یا تثبیت دینامیک، که ممکن است بسته به مورد فردی مورد استفاده قرار گیرد.
فیزیوتراپی برای تنگی کانال نخاع
فیزیوتراپی می تواند نقش ارزشمندی در درمان تنگی کانال نخاعی ایفا کند، وضعیتی که با تنگ شدن کانال نخاعی مشخص می شود و می تواند منجر به فشرده شدن نخاع و اعصاب شود. در حالی که فیزیوتراپی نمی تواند تغییرات ساختاری اساسی تنگی نخاع را معکوس کند، هدف آن کاهش علائم، بهبود عملکرد و افزایش کیفیت کلی زندگی است. بیایید برخی از رویکردهای رایج فیزیوتراپی مورد استفاده در درمان تنگی نخاع را بررسی کنیم:
تمرینات درمانی: فیزیوتراپیست ها تمریناتی را با هدف بهبود انعطاف پذیری، قدرت و ثبات ستون فقرات و عضلات اطراف آن تجویز می کنند. این تمرینات به حفظ تحرک مفاصل و ارتقای هم ترازی مناسب کمک می کند و فشار روی ناحیه آسیب دیده را کاهش می دهد. تمرینات تقویت کننده مرکزی، تمرینات کششی و تمرینات برای بهبود وضعیت بدنی و مکانیک بدن معمولاً در برنامه درمانی گنجانده می شوند.
تمرینات انعطاف پذیری و دامنه حرکتی: تمرینات کششی برای بهبود انعطاف پذیری و افزایش دامنه حرکتی در ستون فقرات استفاده می شود. کشش ملایم کمر، باسن و پاها می تواند به کاهش تنش عضلانی و کاهش فشار روی ساختارهای آسیب دیده ستون فقرات کمک کند. انجام این تمرینات تحت راهنمایی فیزیوتراپیست برای اطمینان از تکنیک مناسب و جلوگیری از تشدید علائم مهم است.
درمان دستی: فیزیوتراپیست ها ممکن است از تکنیک های عملی مانند تحرک مفصل و ماساژ بافت نرم برای بهبود تحرک مفصل، کاهش سفتی عضلات و کاهش درد استفاده کنند. تکنیک‌های درمان دستی می‌توانند مناطق خاصی از محدودیت را هدف قرار دهند و به بازیابی الگوهای حرکتی طبیعی در ستون فقرات و بافت‌های اطراف کمک کنند.
آموزش وضعیت بدن: اصلاح و حفظ وضعیت مناسب برای افراد مبتلا به تنگی نخاع ضروری است. فیزیوتراپیست ها آموزش هایی را در مورد آگاهی از وضعیت بدن ارائه می دهند و تکنیک هایی را برای بهبود وضعیت بدن در طول فعالیت های مختلف از جمله نشستن، ایستادن و راه رفتن آموزش می دهند. با اتخاذ وضعیت مطلوب، افراد می توانند فشار وارده بر ستون فقرات را کاهش دهند و علائم را کاهش دهند.
تکنیک‌های مدیریت درد: فیزیوتراپیست‌ها می‌توانند از تکنیک‌های مختلف مدیریت درد برای کمک به افراد مبتلا به تنگی کانال نخاعی برای مقابله با علائم خود استفاده کنند. اینها ممکن است شامل گرما یا سرما درمانی، تحریک الکتریکی (مانند TENS) یا اولتراسوند درمانی برای کاهش درد و التهاب باشد. علاوه بر این، تکنیک‌های تمدد اعصاب و تمرین‌های تنفسی ممکن است برای مدیریت درد و ارتقای سلامت کلی آموزش داده شوند.
