فیزیوتراپی پس از جراحی کمر
بهبودی پس از جراحی کمر یک فرآیند تدریجی است که اغلب شامل فیزیوتراپی برای کمک به بیماران برای بازیابی قدرت، انعطافپذیری و عملکرد کلی است. برنامه فیزیوتراپی خاص بسته به نوع جراحی پشت انجام شده، سلامت کلی فرد و توصیه های جراح می تواند متفاوت باشد.
جراحی کمر، معمولاً در شرایط خاصی توصیه میشود که درمانهای محافظهکارانه در کاهش علائم شکست خورده باشند و مشکل زمینهای آنقدر شدید باشد که مداخله جراحی را تضمین کند. در اینجا شرایط رایجی وجود دارد که در آن جراحی کمر ممکن است توصیه شود:
فتق یا برآمدگی دیسک: هنگامی که درمان های محافظه کارانه مانند فیزیوتراپی، داروها و تزریقات اپیدورال نتوانند درد ناشی از فتق یا برآمدگی دیسک را کاهش دهند، ممکن است جراحی در نظر گرفته شود.
تنگی کانال نخاعی: تنگی نخاع شامل باریک شدن کانال نخاعی است که باعث فشار بر نخاع و اعصاب می شود.
بیماری دژنراتیو دیسک: زمانی که تغییرات دژنراتیو در دیسکهای بین مهرهها منجر به درد مداوم و اختلال در عملکرد شود، ممکن است گزینههای جراحی مانند فیوژن ستون فقرات در نظر گرفته شود.
اسکولیوز:موارد شدید اسکولیوز، انحنای غیرطبیعی ستون فقرات، ممکن است نیاز به جراحی داشته باشد، به خصوص اگر انحنا در حال پیشرفت باشد، باعث درد یا بر عملکرد اندام شود.
شکستگی و تروما: در موارد شکستگی شدید ستون فقرات یا تروما، ممکن است جراحی برای تنظیم مجدد و تثبیت ستون فقرات ضروری باشد.
تومورهای ستون فقرات: هنگامی که تومورها در طناب نخاعی یا اطراف آن ایجاد می شوند، ممکن است جراحی برای برداشتن تومور و کاهش فشار بر روی نخاع یا اعصاب توصیه شود.
اهداف فیزیوتراپی پس از جراحی کمر
اهداف اولیه فیزیوتراپی پس از جراحی ستون فقرات، بهبود بهبود، کاهش درد و التهاب، بازگرداندن دامنه حرکتی و بهبود قدرت و استقامت است. علاوه بر این، فیزیوتراپی با هدف آموزش دادن به بیماران در مورد مکانیک بدن، وضعیت بدنی و ارگونومی مناسب برای جلوگیری از مشکلات کمر در آینده است. اهداف خاص ممکن است بر اساس نوع جراحی متفاوت باشد، خواه این عمل جراحی دیسککتومی، لامینکتومی، فیوژن یا سایر روش ها باشد.
مرحله اولیه پس از عمل معمولاً در بیمارستان مدت کوتاهی پس از جراحی شروع می شود. در طول این مرحله، تمرکز بر مدیریت درد، جلوگیری از عوارضی مانند لخته شدن خون، و معرفی تدریجی تمرینات حرکتی است. بیماران اغلب به انجام حرکات ملایم مانند پمپاژ مچ پا و پیاده روی کوتاه تشویق می شوند تا از سفتی جلوگیری کنند و گردش خون را بهبود بخشند.
پس از مرخص شدن از بیمارستان، بیماران معمولاً جلسات فیزیوتراپی سرپایی را شروع می کنند. درمانگر وضعیت بیمار را با در نظر گرفتن عواملی مانند سطح درد، تحرک و قدرت ارزیابی می کند. جلسات اولیه ممکن است شامل تمرینات غیرفعال دامنه حرکتی، کشش های ملایم و روش هایی مانند یخ یا گرما برای مدیریت درد و التهاب باشد.
تمرینات فیزیوتراپی
تمرینات تقویتی مرکزی
ماهیچه های مرکزی نقش مهمی در حمایت از ستون فقرات دارند. فیزیوتراپی اغلب شامل تمریناتی برای تقویت عضلات مرکزی مانند عضلات عرضی شکم، مولتی فیدوس و عضلات کف لگن است. تمرینات اصلی ممکن است شامل کج شدن لگن، پرانتزی شکم و تمرینات خاص تثبیت کمر باشد. تقویت این ماهیچه ها به ایجاد ثبات در ستون فقرات و کاهش خطر مشکلات کمر در آینده کمک می کند.
تمرینات انعطاف پذیری و دامنه حرکتی
بازیابی انعطاف پذیری و بهبود دامنه حرکتی پس از جراحی کمر حیاتی است. فیزیوتراپیست ها ممکن است تمرینات کششی ملایم را با هدف قرار دادن پشت، باسن و همسترینگ انجام دهند. هدف این کشش ها افزایش انعطاف پذیری، کاهش سفتی عضلات و افزایش تحرک کلی است.
پیشرفت تدریجی به تمرینات قدرتی
همانطور که بیمار در بهبودی خود پیشرفت می کند، برنامه فیزیوتراپی اغلب شامل تمرینات قدرتی پیشرفته تری می شود. اینها ممکن است شامل تمرین مقاومتی با باندهای مقاومتی، وزنه یا تمرینات وزن بدن باشد. تمرکز بر تقویت عضلات حمایت کننده از ستون فقرات، از جمله عضلات پارا نخاعی و عضلات اندام فوقانی و تحتانی است.
فعالیت های عملکردی و آموزش ارگونومیک
فیزیوتراپیست ها اغلب فعالیت های عملکردی را در برنامه توانبخشی برای شبیه سازی حرکات واقعی وارد می کنند. این ممکن است شامل تکنیکهای بلند کردن بدن، مکانیک مناسب بدن، و آموزش ارگونومیک برای کمک به بیماران برای انجام وظایف روزانه به طور ایمن و کارآمد باشد. یادگیری نحوه حرکت و بلند کردن صحیح برای جلوگیری از آسیب های بعدی کمر بسیار مهم است.
راهکارهای مدیریت درد
در طول فرآیند توانبخشی، مدیریت درد یک جنبه کلیدی است. فیزیوتراپیست ها ممکن است از روش های مختلفی مانند گرما، یخ، اولتراسوند یا تحریک الکتریکی برای کمک به کاهش درد و کاهش التهاب استفاده کنند. علاوه بر این، آنها به بیماران در مورد تکنیک های مدیریت درد، از جمله وضعیت بدنی مناسب، مکانیک بدن و استفاده از وسایل کمکی در صورت نیاز آموزش می دهند.
آموزش بیمار بخش جدایی ناپذیر فیزیوتراپی پس از جراحی کمر است. درمانگران در مورد مراقبت از خود، از جمله تغذیه مناسب، هیدراتاسیون و خواب راهنمایی ارائه می دهند. همچنین به بیماران یک برنامه تمرینی در منزل داده می شود که برای تکمیل جلسات داخل کلینیک طراحی شده است. سازگاری با تمرینات خانگی برای حفظ پیشرفت بین جلسات فیزیوتراپی بسیار مهم است.
با پیشرفت بیمار در فیزیوتراپی، بازگشت تدریجی به فعالیت های سخت تر وجود دارد. جدول زمانی برای از سرگیری فعالیت هایی مانند کار، ورزش یا فعالیت های تفریحی بسته به نوع جراحی و فرد متفاوت است.
هنگامی که مرحله اولیه فیزیوتراپی کامل شد، بیماران اغلب تشویق می شوند که به برنامه نگهداری ادامه دهند. این ممکن است شامل تمرینات مداوم برای حفظ قدرت و انعطاف پذیری و همچنین معاینات دوره ای با فیزیوتراپیست باشد. راهبردهای پیشگیرانه، از جمله اصلاح سبک زندگی و آموزش مداوم در مورد مکانیک بدن، برای کاهش خطر مشکلات کمر در آینده مورد تاکید قرار گرفته است.
در طول کل فرآیند توانبخشی، فیزیوتراپ به طور مداوم پیشرفت بیمار را زیر نظر دارد و بر اساس آن برنامه درمانی را تنظیم می کند. این ممکن است شامل اصلاح تمرینها، پیشرفت به سمت فعالیتهای پیشرفتهتر یا رسیدگی به هر چالش جدیدی باشد که پیش میآید. ارتباط باز بین بیمار و درمانگر برای اطمینان از یک برنامه توانبخشی مناسب و مؤثر ضروری است.
بیشتر بخوانید :
