فیزیوتراپی واژینیسموس یکی از روشهای درمانی موثر در این اختلال است که توسط متخصصان فیزیوتراپی کف لگن ارائه می شود.
واژینیسموس یک وضعیت ناراحت کننده است که با اسپاسم عضلانی غیرارادی در عضلات کف لگن مشخص می شود و نفوذ در واژن را دردناک یا غیرممکن می کند. فیزیوتراپی یک رویکرد جامع برای مدیریت واژینیسموس ارائه می دهد که هر دو جنبه فیزیکی و روانی این بیماری را مورد توجه قرار می دهد.
قبل از پرداختن به مداخلات فیزیوتراپی، درک مکانیسم های اساسی واژینیسموس بسیار مهم است. در حالی که علت دقیق آن اغلب چند عاملی است، میتواند توسط ترومای گذشته، ترس از درد، مسائل مربوط به رابطه یا اضطراب در رابطه جنسی ایجاد شود. این عوامل روانی می توانند منجر به انقباضات غیرارادی عضلات در کف لگن شوند و چرخه ای از درد و رفتار اجتنابی ایجاد کنند.
ارزیابی کامل برای تطبیق مداخله فیزیوتراپی با نیازهای فردی بیمار ضروری است. ارزیابی معمولاً شامل موارد زیر است:
سابقه پزشکی: درک تاریخچه پزشکی بیمار، از جمله هر گونه تروما، جراحی یا شرایط زنان در گذشته.
معاینه کف لگن: ارزیابی قدرت، تون و هماهنگی عضلات کف لگن از طریق لمس داخلی.
ارزیابی درد: ارزیابی محل، شدت و محرکهای درد مرتبط با نفوذ واژن.
ارزیابی روانشناختی: شناسایی عوامل روانشناختی مانند اضطراب، ترس یا ترومای گذشته که ممکن است به واژینیسموس کمک کند.
فیزیوتراپی واژینیسموس
فیزیوتراپی برای واژینیسموس شامل طیف وسیعی از روشهای درمانی با هدف پرداختن به اجزای فیزیکی و روانی این بیماری است. اینها ممکن است شامل موارد زیر باشد:
تمرین عضلات کف لگن: تمرینات کف لگن، مانند کگل، می تواند به بهبود آگاهی، قدرت و هماهنگی عضلات کمک کند. ممکن است از تکنیکهای بیوفیدبک برای افزایش اثربخشی این تمرینها استفاده شود.
درمان دستی: تکنیکهای عملی، مانند رهاسازی میوفاشیال یا درمان نقطه ماشهای، میتواند به کاهش تنش در عضلات کف لگن کمک کند.
تکنیک های آرامش بخش: آموزش تکنیک های آرام سازی، مانند تنفس دیافراگمی و آرام سازی پیشرونده عضلانی، می تواند به کاهش تنش و اضطراب عضلانی کمک کند.
آموزش و مشاوره: ارائه آموزش در مورد آناتومی و عملکرد کف لگن، و همچنین پرداختن به هرگونه تصور غلط یا ترس در مورد رابطه جنسی، می تواند برای بیماران توانمند باشد.
حساسیت زدایی: قرار گرفتن تدریجی در معرض نفوذ واژن با استفاده از گشادکننده ها یا سایر وسایل قابل جاگذاری می تواند به حساسیت زدایی بدن نسبت به احساسات فیزیکی و کاهش ترس از درد کمک کند.
درمان شناختی-رفتاری (CBT): تکنیکهای CBT، مانند بازسازی شناختی و مواجهه درمانی، میتوانند به رفع الگوهای فکری منفی و اصلاح رفتارهای ناسازگار مرتبط با واژینیسموس کمک کنند.
استراتژی های خودمراقبتی
علاوه بر جلسات فیزیوتراپی در کلینیک، راهبردهای خودمراقبتی نقش مهمی در مدیریت واژینیسموس دارند. اینها ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- برنامه ورزش خانگی: ارائه یک برنامه ورزشی شخصی به بیماران برای تقویت دستاوردهای حاصل از جلسات فیزیوتراپی.
- مهارتهای ارتباطی: آموزش مهارتهای ارتباطی مؤثر برای تسهیل گفتوگوی باز با شرکا در مورد نگرانیها و ترجیحات جنسی.
- تمرکز حسی: درگیر شدن در تمرینات تمرکز حواس، که شامل لمس غیرجنسی و کاوش در بدن است، می تواند به ایجاد صمیمیت و اعتماد کمک کند.
- مدیریت استرس: تشویق به فعالیت های کاهش دهنده استرس مانند تمرکز حواس، یوگا یا مدیتیشن برای کاهش اضطراب و تنش عضلانی.
- روانکاری: توصیه به استفاده از روان کننده های مبتنی بر آب برای کاهش اصطکاک و ناراحتی در حین فعالیت جنسی.
