فیزیوتراپی سکته مغزی در منزل به عنوان یکی از ارکان مهم توانبخشی سکته مغزی توسط متخصصان فیزیوتراپی در منزل ما ارائه می شود.
سکته مغزی ، یک قطع ناگهانی جریان خون به مغز است که منجر به آسیب به بافت مغز می شود. سکته مغزی عامل اصلی ناتوانی و مرگ در سراسر جهان است و بازماندگان اغلب برای بازیابی عملکرد و بهبود کیفیت زندگی خود به توانبخشی گسترده نیاز دارند.
فیزیوتراپی نقش مهمی در توانبخشی سکته مغزی دارد و به افراد کمک می کند تا حرکت، تعادل و هماهنگی را بازیابی کنند.
قبل از شروع فیزیوتراپی در منزل ، یک ارزیابی جامع برای تعیین نیازها و آسیب های خاص فرد انجام می شود. این ارزیابی معمولاً شامل:
- سابقه پزشکی: بررسی نوع سکته مغزی، شدت و هر گونه شرایط پزشکی زمینه ای.
- معاینه فیزیکی: ارزیابی حرکت، قدرت، تعادل و هماهنگی.
- ارزیابی عملکردی: ارزیابی فعالیت های زندگی روزمره، مانند پیاده روی، لباس پوشیدن و حمام کردن.
- ارزیابی شناختی: ارزیابی عملکرد شناختی شامل حافظه، توجه و حل مسئله.
مدت جلسات فیزیوتراپی سکته مغزی به نیازها و پیشرفت فرد بستگی دارد. به طور معمول، جلسات از 30 دقیقه تا یک ساعت متغیر است و چندین بار در هفته برنامه ریزی می شود. طول دوره توانبخشی بسته به شدت سکته مغزی و مسیر بهبودی فرد می تواند از چند هفته تا ماه یا حتی سال ها متفاوت باشد.
اثربخشی فیزیوتراپی سکته مغزی از طریق معیارهای پیامدهای مختلفی اندازه گیری می شود، از جمله:
- استقلال عملکردی: ارزیابی توانایی فرد برای انجام فعالیت های روزمره زندگی بدون کمک.
- تحرک: ارزیابی سرعت، مسافت و استقامت راه رفتن.
- تعادل: اندازه گیری ثبات در هنگام ایستادن و راه رفتن.
- هماهنگی: ارزیابی الگوهای حرکتی صاف و کارآمد.
- درد: ارزیابی شدت و فراوانی درد.
اهداف فیزیوتراپی سکته مغزی
- بهبود تحرک: بازیابی حرکت و عملکرد در اندام های آسیب دیده، امکان راه رفتن، رسیدن و سایر فعالیت های روزمره زندگی.
- تقویت تعادل: جلوگیری از زمین خوردن و بهبود ثبات در هنگام ایستادن و راه رفتن.
- افزایش هماهنگی: تسهیل الگوهای حرکتی صاف و کارآمد.
- کاهش درد: مدیریت درد و سفتی مرتبط با سکته مغزی.
- ارتقای استقلال: توانمندسازی افراد برای انجام فعالیتها بدون کمک، به حداکثر رساندن خودکفایی.
تکنیک های درمانی
فیزیوتراپی سکته مغزی شامل انواع تکنیک های متناسب با نیازهای فرد است. این تکنیک ها ممکن است شامل موارد زیر باشد:
1. تمرینات فعال:
تمرینات دامنه حرکتی: به آرامی اندام های آسیب دیده را در دامنه کامل حرکت خود حرکت دهید تا از سفتی و انعطاف پذیری جلوگیری شود.
تمرینات تقویتی: استفاده از وزنه یا نوارهای مقاومتی برای افزایش قدرت و استقامت عضلات.
تمرینات تعادلی: تمرین ایستادن و راه رفتن با پشتیبانی برای بهبود ثبات و جلوگیری از سقوط.
تمرین های هماهنگی: انجام کارهایی که نیاز به هماهنگی دارند، مانند دست بردن به اشیا یا راه رفتن با موانع.
2. تمرین غیرفعال:
تحرک مفصل: حرکت دستی مفاصل آسیب دیده برای بهبود دامنه حرکتی و کاهش درد.
کشش: کشش ملایم عضلات برای بهبود انعطاف پذیری و جلوگیری از انقباض.
تحریک الکتریکی: استفاده از جریان های الکتریکی برای تحریک عضلات و بهبود حرکت.
3. آموزش مجدد عصبی عضلانی:
تمرینات حس عمقی: تمریناتی که آگاهی از وضعیت بدن و حرکت را افزایش می دهد.
تحریک حسی: ارائه ورودی حسی به مناطق آسیب دیده برای بهبود حس و هماهنگی.
آینه درمانی: استفاده از آینه برای فریب مغز برای درک حرکت در اندام آسیب دیده و بهبود حرکتی.
4. آموزش راه رفتن:
راه رفتن کمکی: استفاده از واکر، عصا یا سایر تکیه گاه ها برای کمک به راه رفتن.
پیاده روی پیشرونده: به تدریج مسافت و مدت پیاده روی را برای بهبود استقامت و تحرک افزایش دهید.
پیاده روی عملکردی: تمرین پیاده روی در محیط های مختلف و با موانع برای آماده شدن برای موقعیت های دنیای واقعی.
5. سایر تکنیک ها:
آب درمانی: استفاده از آب برای ایجاد حمایت و مقاومت در طول تمرینات.
ماساژ: تسکین درد، بهبود گردش خون و کاهش تنش عضلانی.
تجهیزات تطبیقی: ارائه وسایل کمکی مانند ویلچر، عصا یا بریس برای افزایش تحرک و استقلال.