آرتروز شانه، همچنین به عنوان بیماری مفصل دژنراتیو (DJD) شناخته می شود، وضعیتی است که مفصل شانه را تحت تاثیر قرار می دهد. با گذشت زمان، غضروف، بافت صاف و لغزنده ای که استخوان های مفصل را بالشتک می کند، فرسوده شده و آسیب می بیند. این می تواند منجر به درد، سفتی و محدودیت دامنه حرکتی در شانه شود.
فیزیوتراپی موثرترین روش در تسکین علائم ، بهبود عملکرد شانه و جلوگیری از پیشرفت بیماری است.
دو نوع اصلی آرتروز شانه وجود دارد: اولیه و ثانویه.
- استئوآرتریت اولیه شانه شایع ترین نوع است و توسط هیچ بیماری زمینه ای شناخته شده ای ایجاد نمی شود. تصور می شود که این بیماری در نتیجه ساییدگی و پارگی در طول زمان است، به خصوص در افراد بالای 50 سال.
- استئوآرتریت ثانویه شانه به دلیل یک بیماری زمینه ای مانند آسیب قبلی شانه، شکستگی یا پارگی روتاتور کاف ایجاد می شود.
علائم آرتروز شانه
علائم می تواند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد، اما معمولاً عبارتند از:
- درد: این شایع ترین علامت آرتروز شانه است. درد اغلب عمیق و دردناک است و می تواند با حرکت شانه بدتر شود.
- سفتی: مفصل شانه ممکن است سفت شود، به خصوص در صبح یا بعد از یک دوره عدم تحرک.
- دامنه حرکت محدود: شانه ممکن است انعطاف پذیری کمتری داشته باشد و حرکت آن دشوار باشد. این می تواند انجام فعالیت های روزمره مانند رسیدن به بالای سر یا لباس پوشیدن را دشوار کند.
- صدا دادن شانه: ممکن است با حرکت دادن مفصل شانه صدای سایش استخوان ها شنیده شود.
پزشک شما احتمالاً با سؤال از شما در مورد سابقه پزشکی و علائم شروع می کند. سپس آنها یک معاینه فیزیکی از شانه شما انجام می دهند. در طول معاینه، پزشک دامنه حرکتی شانه شما را بررسی می کند و درد و حساسیت را ارزیابی می کند. آنها همچنین ممکن است برای تایید تشخیص آرتروز شانه و ارزیابی شدت بیماری، آزمایشهای تصویربرداری مانند اشعه ایکس یا اسکن MRI را درخواست کنند.
روشهای درمان
هدف از درمان آرتروز شانه تسکین درد، بهبود عملکرد و جلوگیری از آسیب بیشتر به مفصل است. گزینه های درمانی ممکن است شامل موارد زیر باشد:
درمان های محافظه کارانه: این درمان ها عبارتند از:
- استراحت: استراحت دادن به شانه می تواند به کاهش درد و التهاب کمک کند.
- یخ: قرار دادن یخ روی شانه به مدت 20 دقیقه هر بار، چند بار در روز، می تواند به کاهش درد و التهاب کمک کند.
- گرما: قرار دادن گرما روی شانه به مدت 20 دقیقه هر بار، چند بار در روز، می تواند به شل شدن عضلات و بهبود دامنه حرکتی کمک کند.
- مسکنهای بدون نسخه: مسکنهای بدون نسخه مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن میتوانند به تسکین درد و التهاب کمک کنند.
- فیزیوتراپی: فیزیوتراپی شانه می تواند به بهبود دامنه حرکتی، قدرت و انعطاف پذیری شانه کمک کند.
- تزریق: تزریق کورتیکواستروئیدها یا اسید هیالورونیک می تواند به کاهش درد و التهاب در مفصل شانه کمک کند.
جراحی: جراحی معمولاً فقط برای افرادی توصیه می شود که آرتروز شدید شانه دارند که با درمان های محافظه کارانه بهبود نمی یابد. تعدادی از روش های جراحی مختلف وجود دارد که می توانند برای درمان آرتروز شانه استفاده شوند، مانند جراحی آرتروسکوپی، جراحی تعویض شانه و جراحی ترمیم روتاتور کاف.
فیزیوتراپی شانه
اجزای کلیدی فیزیوتراپی برای آرتروز شانه:
آموزش و اصلاح سبک زندگی: فیزیوتراپیست ها به بیماران در مورد استئوآرتریت شانه، علل آن و عواملی در شیوه زندگی که می توانند علائم را تشدید کنند، مانند حفظ وزن سالم، اجتناب از فعالیت های تکراری یا شدید و استفاده از مکانیک بدنی مناسب، آموزش می دهند.
مدیریت درد: فیزیوتراپیستها از تکنیکهای مختلفی برای کاهش درد استفاده میکنند، مانند درمان دستی (دستکاری ملایم مفصل و بافتهای نرم)، رهاسازی نقطه ماشه، و روشهای تسکین درد مانند گرما، یخ و اولتراسوند.
تمرینات دامنه حرکتی: فیزیوتراپیست ها یک سری تمرینات ملایم با دامنه حرکتی را برای بهبود انعطاف پذیری و کاهش سفتی شانه تجویز می کنند. این تمرینات ممکن است شامل تمرینات آونگی، سر خوردن دیوار و حرکت کتف باشد.
تمرینات تقویتی: تقویت عضلات روتاتور کاف، که برای تثبیت مفصل شانه ضروری است، یکی از اجزای حیاتی فیزیوتراپی برای OA شانه است. فیزیوتراپیست ها تمرینات تقویتی فردی را ارائه می دهند که گروه های عضلانی خاصی را هدف قرار می دهد و به تدریج شدت آن افزایش می یابد.
آموزش وضعیت بدنی و حرکتی: وضعیت بدنی مناسب و مکانیک بدن برای کاهش فشار روی مفصل شانه و جلوگیری از درد ضروری است. فیزیوتراپیست ها به بیماران می آموزند که چگونه وضعیت بدن خود را خوب حفظ کنند، اشیاء را به درستی بلند کنند و فعالیت های روزانه را به گونه ای انجام دهند که استرس شانه را به حداقل برساند.
